جابه‌جایی برای چه؟

 اگر تصور می‌کنید که انتخاب شهاب‌الدین عزیزی خادم، به‌عنوان رئیس تازه فدراسیون فوتبال ایران، رنسانسی در شیوه کنش‌ها و واکنش‌های فوتبال ایران، داخل یا خارج از مرزها به وجود خواهد آورد، مرا هم در آرزوی خود شریک بدانید و امیدوار باشید که این هم‌داستانی، از مرز آرزوها فراتر برود. اما در قحط‌الرجال مدیریتی در فوتبال ایران، در بستری که انتخابات در آن برگزار شد، بعد از کش و واکنش‌های صلاحیتی، آنها که ماندند، تفاوت معناداری باهم نداشتند. بیایید عینک تعلق رنگی و باشگاهی را از چشم برداریم. از انتخاب شدن یا نشدن فلانی و بهمانی، زیاد ذوق‌زده نشویم. همه آنهایی که در مجمع امروز حضور داشتند، مسافران یک کشتی‌اند و در اوج اختلاف و همراهی، حتی به وجود یکدیگر وابسته‌اند. در این میانه، هواداران هستند که ورای نام رئیس فدراسیون و همه کارورزان دیگر، بار این ورزش-سرگرمی را بر دوش خواهند کشید. از مسئولیت خطیر منتخبین مجمع هم نپرسید، که اگر مسئولیت و مسئولیت‌پذیری در کار بود، تا به حال خبرش به گوش عموم می‌رسید.

انتخاب (نشدنی) علی کریمی اما، فارغ از نوع حضورش در عرصه انتخابات می‌توانست دارای فرصت‌های مغتنم باشد. اینکه یکبار دیگر، فرضیه «اداره فوتبال توسط فوتبالی‌ها» به بوته آزمایش سپرده می‌شد و اینکه حصار تنگ و انحصاری گردانندگان محلی و ملی فوتبال، در تعامل با کریمی که ادعای عدم وابستگی داشت، می‌توانست دچار گسست شود و چه بسا، راه برای افراد و نام‌های تازه باز شود. این رخداد (ریاست علی کریمی)، از همان ابتدا و به دلایل روشن، نشدنی بود. چه اینکه او با رویکردی رادیکال، هرگز بنا نداشت، تن به بازی‌های رایج انتخاباتی بدهد. شاید هم بلد نبود اما انتخاب هر یک از دیگر کاندیداها، صرفاً انتخابی بود برای خالی نبودن عریضه. یک جابه‌جایی پر سروصدا، تقریباً برای هیچ.

ورود رؤسای هیأت‌ها، آن ‌هم هیأتی و در یک اتوبوس، می‌تواند معانی بسیاری را در خود داشته باشد. پیش از هر چیز، نمایه‌ای بود از یکدستی آنها در صف قدرت. کسانی که عملکردشان پیش چشم همگان، عیان است و حالا امیدوارند امر خطیر هدایت فوتبال ملی، توسط خادم جدید فدراسیون، این نشانه اتوبوسی را ارج بگذارد. گذشت زمان ولو به قیمت اعصاب و روان فوتبال‌دوستان ایرانی، عاقبت کار را روشن خواهد کرد.