یکی از زیباترین زندگی‌ها در فوتبال ایران

‌ایران ورزشی: خیابانی در بندر انزلی -انزلی دل‌انگیز- به نام بهمن صالح‌نیا، مالک ابدی باشگاه ملوان شد. تابلویی با چهره مشهورترین مرد ورزش انزلی. خیابانی که ورزشگاه پر از خاطره‌ شهر را در خود دارد. ورزشگاه شهر را به ویرانه تبدیل کردند اما در فوتبال چیزهایی ساخته می‌شود که ویران کردنش ممکن نیست، مثل آنچه بهمن صالح‌نیا برای شهرش ساخت.

یکی از زیباترین وجوه زندگی‌ در فوتبال ایران همان چیزی است که بهمن صالح‌نیا زندگی‌اش کرده است. خلق یک باشگاه. انتخاب یک اسم زیبا. ساختن سیاق ماندگار. تبدیلش به یک عشق جاری. زندگی با آن. مربیگری، جاه‌طلبی، رویاپردازی. عجب زندگی فراموش‌نشدنی و قشنگی کرده بهمن صالح‌نیا. حسرت‌برانگیز.

صالح‌نیا بیش از ۵۰ سال پیش ایده‌پرداز تأسیس باشگاهی شد که روش و منش خود را داشت، مسیر خود را می‌شناخت و می‌دانست قرار است چه کند و چگونه زندگی کند. در ملوان ساختن اصل اول بود، در ملوان فوتبال مفهوم انسانی و بومی داشت، در ملوان فوتبال با زیبایی توأم بود.

بهمن صالح‌نیا در ملوان نسل به نسل شاگردانی را تربیت کرد که بعدها هر کدام از آنها به ملوان دلبسته بودند و هستند. از باشگاهی که همیشه طبق اصول بهمن صالح‌نیا اداره شد، کاپیتان تیم ملی بیرون آمد - سیروس قایقران- یا مدافعی آنجا ساخته شد که فوتبالش تمام نمی‌شود -جلال حسینی- یا بازیکنی که به اندازه استعدادش قدر ندید -پژمان نوری- یا مهم‌تر از همه مردی شریف در مربیگری - محمد احمدزاده- که پلشتی فوتبال کم آزارش نداده است. دیگران و دیگران. چهره‌های ماندگار سال‌های دور - غفور جهانی- یا همین جوانک - سعید عزت‌اللهی-، همه یادآور یک اسم: بهمن صالح‌نیا.

زیبا و هیجان‌انگیز است مسیری که بهمن صالح‌نیا طی کرد تا امروز در جمع شاگردان و یارانش به چهره خود روی تابلوی خیابانی در انزلی نگاه کند. او زندگی را خلق کرده و لذت برده است از راهی که می‌شناخت و در آن قدم برمی‌داشت.

فوتبال در ایران برای آینده‌اش به چهره‌هایی مثل بهمن صالح‌نیا نیاز دارد، همین‌قدر جدی و کارساز و خلق‌کننده. همین قدر سختکوش و پدیدآورنده نام‌های ماندگار.