سیلوا؛ داستان یک اوج گیری

سال 2017 زمانی که برناردو سیلوا از جتش پیاده شد و قدم به شهر منچستر گذاشت، چهره‌اش شبیه یکی دیگر از آن هافبک‌های ریزنقش اما خلاقی بود که قهرمان جام جهانی شده بودند و با خماری چند سال جام نبردن آمده بود تا دوباره طعم جام بردن را بچشد. در منچسترسیتی همه طوری از او استقبال کردند که انگار توانسته‌اند یک جانشین شایسته و قابل اتکا برای داوید سیلوا پیدا کنند، یک جیب‌بر حرفه‌ای که رمز گاوصندوق  حریف را می‌داند، یکی که توانایی‌هایش از جثه ریز نقش و غلط اندازش بیشتر و آمده بود تا نسخه مدافعان فوتبال انگلیس را بپیچد. اینها توصیف همان آن چیزهایی بود که شنبه شب از این پسر پرتغالی 26 ساله در ورزشگاه اتحاد دیدیم. او در میانه میدان ایستاد تا از منطقه از زمین بازی که زمانی حوزه استحفاظی همنام اسپانیایی‌اش بود نگهبانی کند. هواداران سیتی پیش از این کمتر برناردو را در آن منطقه می‌دیدند که البته خوب دلیلش هم بازده خوب بازی او در اولین فصل حضورش در این تیم به عنوان بال راست و پس از آن درخشش در دومین فصلش در این تیم به عنوان هافبک میانی بود.

البته سومین فصل بازی برناردو سیلوا در منچسترسیتی ناامید کننده بود و او نتوانست در حد تعریف و تمجیدهایی که مربی‌اش از او می‌کرد (گواردیولا دو سال پیش وقتی تیمش از عنوان قهرمانی‌اش در لیگ برتر دفاع کرد، مدعی شد که برناردو سیلوا واقعاً حقش بود که جوایز انفرادی ببرد) ظاهر شود. بازی شنبه شب سیلوا برای منچسترسیتی مقابل آرسنال اولین بازی او در ترکیب اصلی آبی‌پوشان شهر منچستر از 21 جولای – هشت ماه پیش – بود و هنوز خیلی‌ها فراموش نکرده‌اند که به سبب افت شدید فصل گذشته‌اش پپ گواردیولا از او مقابل لیون در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا استفاده نکرد. هر چند اگر یک سال قبل به کسی می‌گفتی که گواردیولا در یک بازی حساس مانند مصاف با لیون از برناردو سیلوا استفاده نخواهد کرد، باورش نمی‌شد. تعجب هم نداشت چون سیلوا سخت‌تر از اکثر مهاجمان لیگ می‌جنگید و می‌دوید. حساب سال گذشته اما متفاوت بود. گواردیولا گفت:« فصلی که ما 4 جام داخلی را بردیم، برناردو عالی بود. بعد از آن در لیگ ملت‌های اروپا هم او بهترین بازیکن پرتغال بود. با این حال او زمان و فرصت زیادی برای تجدید قوا نداشت و به همین دلیل دچار خستگی و ضعف قوای جسمی و روحی شد و به دردسر افتاد».

افت روانی سیلوا همان چیزی بود که سیتی در ابتدا فصل گذشته کاملاً احساس کرد. از قضا مجازات او به خاطر یک شوخی بی‌مورد با هموطن سیاه‌پوستش بنیامین مندی و مجازاتی که برای او به خاطر آن شوخی و متهم شدنش به نژادپرستی در نظر گرفتند هم مزید بر علت شد تا ضربات بیشتری به روح و روان او وارد شود. حالا اما به نظر می‌رسد که سیلوا دارد در مسیر قرار گرفته که همان بازیکنی باشد که تکیه‌گاهی امن برای گواردیولا و تیمش بود. او در هفته‌های اخیر قطعاً پیشرفت محسوسی داشته است و حتی مصدومیتی که در ماه سپتامبر در جریان بازی‌های ملی دچارش شد هم او را به هم نریخته است.

اکنون نشاط و رضایت در چهره سیلوا کاملاً مشخص است و خوب یا بد وضعیت روانی سیلوا خیلی سریع تأثیرش را بر عملکرد او در زمین بازی هم می‌گذارد. او الان دقیقاً به همان هافبک پرانرژی و پویایی تبدیل شده است که گواردیولا در ابتدای ماه می‌خواست. سیتی بیش از اندازه به کوین دبروین وابسته است و اکنون که این هافبک بلژیکی به دلیل مصدومیت غایب است نیاز تیم به یک جانشین برای حفط خلاقیت در حرکات تیم بیشتر حس می‌شد. بازی مقابل آرسنال جایی بود که سیلوا می‌‌توانست ثابت کند که از عهده پر کردن جای خالی دبروین برمی‌آید و همین اتفاق هم افتاد.

در این بازی نشانه‌های زیادی بود که ثابت می‌کرد سیلوا می‌تواند گره‌گشای کار سیتی در نبود دبروین باشد به خصوص زمانی که گواردیولا از سیستمی آشنا‌تر با حضور سه هافبک در خط میانی استفاده می‌کند.

Enable Ginger

Cannot connect to Ginger Check your internet connection
or reload the browserDisable in this text fieldEditEdit in GingerEdit in Ginger×