برای موفقیت در المپیک به جای عرق باید خون ریخت

کشتی‌گیر کوچکی بود که در سالن مسابقات جلب توجه می‌کرد و نوید روزهای روشن را به کشتی فرنگی ایران می‌داد. آیا یک ستاره داشت متولد می‌شد؟! هیچ کس پاسخی روشن برای این سوال نداشت؛ حتی وقتی چون شهاب سنگی نورانی از آسمان مسابقات جهانی ۲۰۰۵ عبور کرد و اولین طلا را به سینه زد. آیا او آمده بود که بماند؛ یا همچون قُدمای خود ستاره‌ای زود گذر بود؟! تا قبل از او کشتی فرنگی ایران تنها دو بار موفق به صید مدال طلا از رقابت‌های جهانی شده بود، یکی را در سال‌های دور مرحوم فیروز علیزاده به گردن آویخته و دومی را حسن رنگرز به نام خود کرده بود. او آمد و پا جای پای رنگرز طلسم شکن گذاشت؛ اما به این سادگی‌ها جای خود را به فرد دیگری نداد تا تبدیل به یکی از با ثبات‌ترین کشتی گیران تاریخ ایران شود. ستاره دنباله‌داری که تبدیل به فخر کشتی فرنگی ایران در جهان شد و چنان با اقتدار پیش رفت که تحسین برترین‌های تاریخ را نثار خود کرد. او آمده بود که سالیان سال بماند و رکورد بزند و جایگاه کشتی فرنگی ایران را از زنگ تفریح به زنگ خطر ارتقا دهد. برای سالها، طلای تضمین شده‌ او خیال‌ها را راحت کرده بود تا علاقمندان به کشتی با کمترین استرس به تماشای هنرنمایی او بنشینند. پسر طلایی کشتی ایران از جهانی ۲۰۰۵ تا المپیک ۲۰۱۶، ۱۰ بار در آوردگاه جهانی و المپیک راهی میدان شد و ۷ طلا از این مسابقات به نام خود کرد تا تبدیل به پر افتخارترین کشتی‌گیر ایران در رقابت‌های جهانی شود و بعد از الکساندر کارلین، میاین لوپز و والری رزانتسف در جایگاه چهارمین فرنگی کاران برتر تاریخ جای گیرد.