پایان عصر پاییزی

ایران ورزشی: اینکه گرفتن یک ست از ژاپن همچنان آرزوی ورزش ایران باشد، اتفاقی نیست که بخواهیم نگران رخ‌ دادن آن در آینده‌ای نزدیک باشیم؛ اما آنچه سروقامتان ما در لیگ ملت‌ها و سپس در المپیک به نمایش گذاشتند، بیانگر این است که دیگر مانند سال‌‌های گذشته، والیبال ایران تیمی نیست که برای هر رقیب آسیایی دیگری دست‌نیافتنی باشد. علی‌رغم حذف غیرمنتظره ایران از گروهی والیبال المپیک، از حیث فنی آنچه شاگردان ولادیمیر آلکنو به نمایش گذاشتند، نمایشی دلچسب و تماشایی بوده که جنگندگی مثال‌زدنی سروقامتان‌مان زینت آن بوده؛ نمایشی که شاید با اندکی چاشنی بخت و اقبال می‌توانست نتیجه‌اش صعود میلی‌متری ایران به یک‌چهارم نهایی بازی‌ها باشد. با این حال، پس از ناکامی ما در والیبال سعید معروف، محمد موسوی و حتی امیر غفور بیش از هر شخص و هر زمانی طعم تلخ خداحافظی را حس می‌کنند. وابستگی به این دو ستاره فراموش‌ نشدنی در تمام سال‌ها هر چند وزن تیم ملی را به‌ شدت بالا می‌برد، ما را از پرورش یک پاسور و مدافع سرعتی‌زن در قامت این دو نام غافل ساخته‌ بود.درخشش جواد کریمی در توکیو به وضوح به معروف یادآوری می‌کرد که دوران او در والیبال ایران رو به پایان است. صابر کاظمی و علی‌اصغر مجرد نیز تجربه‌اندوزی کردند برای پر کردن جای خالی موسوی و غفور در آینده‌ای نه‌ چندان دور. جوانان دیگری نظیر بردیا سعادت را نیز می‌توان به این لیست اضافه‌ کرد تا در نتیجه، والیبال ایران را شبیه ماری دید که تصمیم به پوست‌اندازی گرفته. شاید اگر فسخ قرارداد با کولاکوویچ پس از تعویق المپیک با شیوع کرونا صورت نمی‌گرفت، یا آخرین بازماندگان نسل طلایی والیبال ایران فرصت آخرین هنرنمایی بین‌المللی خود را زیر نظر سرمربی مونته‌نگرویی داشتند و یا خرس گریزلی روس زودتر پا به ایران گذاشته‌ بود و پروژه تغییر نسل را کلید می‌زد تا با آمادگی بالاتری جوانان جویای نام سروقامت‌مان به مصاف ژاپن و کانادا بروند. چنین ضعفی در برنامه‌ریزی، پروژه تغییر نسل را با دو تورنمنت مهم دنیای توپ و تور تلاقی‌ داد تا نام والیبال نیز در کنار بسکتبال، تکواندو، قایقرانی و بسیاری رشته‌های دیگر قرار گیرد، در لیست رشته‌هایی که برای ما جز حذف به ارمغان نیاوردند.

با این وجود، چنین نتایجی را می‌توان از سوی نسل سعادت، مجرد، کاظمی و کریمی جبران‌پذیر دید. زمان، مهم‌ترین عنصری است که والیبالیست‌های جوان تیم‌ ملی به آن نیاز دارند؛ عنصری که از توکیو از آنان به‌ ناچار دریغ شد.