رضازاده: به دیوار اتاقم زده بودم قهرمان شدم

به گزارش ایران ورزشی؛هر قهرمان المپیک نه یک، بلکه چندین و چند خاطره از قهرمانی خود در بازی‌های تابستانی دارد، از همین‌رو و برای جمع‌آوری مهم‌ترین خاطره طلایی‌های ورزش ایران شروع به گفت‌وگو و گردآوری خاطرات قهرمان قهرمانان کردیم؛ از اولین آنها امامعلی حبیبی و محبوب‌ترین‌شان جهان پهلوان غلامرضا تختی تا سوپرستاره این روزهای ورزش کشورمان حسن یزدانی دوست‌داشتنی. در این روزها که منتسب به روزهای کرونایی المپیک است، شما عزیزان هر روز می‌توانید خاطره قهرمانی یکی از قهرمان المپیک ایران را در همین ستون مطالعه کنید.

حسین رضازاده قهرمان مسابقات
وزنه‌برداری المپیک 2000 و 2004 سیدنی و آتن
رقابت در مسابقات سنگین‌وزنه وزنه‌برداری المپیک سیدنی بسیار میلیمتری بود. شما اگر امروز برگردید و وزنه‌هایی که توسط وزنه‌برداران مهار شد را نگاه کنید متوجه این رقابت میلیمتری خواهید شد. من شب قبل از مسابقه استرس زیادی داشتم و اصلاً نتوانستم بخوابم. ایوان‌اف سرمربی تیم با من هم‌اتاق بود و سعی می‌کرد به من روحیه بدهد، اما با این حال یک ساعت هم نخوابیدم و به همین خاطر یک کیلو از وزن بدنم هم کم شد. در حرکت نخست یکضرب، سنگین‌ترین انتخاب را داشتم.
۲۰۵ کیلو را زدم و برای بار دوم ۲۱۰ کیلو را انداختم. در این بین رونی ولر قهرمان ۳۱ساله آلمانی که طلای المپیک بارسلون و نقره آتلانتا را در کارنامه داشت، وزنه ۲۱۰ کیلو را مهار کرد. باورم نمی شد که دارم با وزنه‌برداری چون رونی ولر و آندری چمرکین روس که الگوهای من بوده و عکس‌شان را در اتاقم زده بودم رقابت می‌کردم. وقتی ولر وزنه 210 را زد من به‌دلیل اینکه وزنم بیشتر بود برای اینکه بتوانم از او پیشی بگیرم باید وزنه بالاتر را انتخاب می‌کردم. آن وقت اینطور نبود که یک کیلو وزنه اضافه کنند. ایوان‌اف آمد و گفت «باید وزنه سنگین‌تر را مهار کنی» دو کیلو و نیم به وزنه قبلی اضافه شد و من برای مهار وزنه 5/212 کیلو روی تخته رفتم. من حتی در تمرینات هم این وزنه را نزده بودم با این حال موفق به مهار این وزنه شدم. قبل از اینکه روی تخته بروم ایوان‌اف گفت «تو می‌توانی این وزنه را بزنی، خیالت راحت» و همینطور هم شد و در کمال ناباوری من از الگوهای خودم پیشی گرفته بودم. در دوضرب، هر سه انتخابم را بالای سر برم که آخرین وزنه درخواستی ۲۶۰ کیلوگرم بود. به این ترتیب رکورد مجموع جهان را ترقی دادم، اما هنوز برای دریافت مدال طلای سیدنی باید صبر می‌کردم. همین وزنه (۲۶۰ کیلو) را کیم تای هیون از کره‌جنوبی و آندره چمرکین از روسیه هم بالای سر بردند، اما آنها در یکضرب عقب افتاده بودند. رونی ولر هم وقتی 5/257 کیلو را مهار کرد، برای کسب مدال طلا چاره‌ای نداشت جز جبران دو و نیم کیلویی که در یکضرب از من عقب افتاده بود، پس ناگزیر 5/262 کیلوگرم را انتخاب کرد. اگر ولر این وزنه را می‌زد ضمن شکستن رکورد جهان به مدال طلا می‌رسید و من نقره می‌گرفتم. نفس همه در سینه حبس شده بود. ولر روی تخته رفت و وزنه را با قدرت به روی سینه کشید، اما قیچی شکننده‌اش باعث شد نتواند آن را بالای سر ببرد. سپس چمرکین به‌عنوان آخرین وزنه‌بردار، با درخواستی به‌اصطلاح فضایی به روی تخته آمد! او که برنز خود را مسجل کرده بود برای کسب مدال طلا 5/272 کیلو را پیش‌رو داشت؛ یعنی ۱۰ کیلو بالاتر از رکورد جهان! چمرکین، سنگین‌ترین درخواست در تاریخ المپیک‌ها را فقط تا زانوهایش لیفت کرد و آن را انداخت تا من در حضور قهرمانان پرآوازه‌ای که الگویم بودند و عکس‌شان را در اتاقم به دیوار زده بودم، با رکوردشکنی قهرمان المپیک شوم.