حمله متوسط‌ ها به دار و ندار فوتبال ایران

ایران ورزشی:  واقعیت این است که در بازار نقل و انتقالات ایران اگر می‌خواهید تیمی با کیفیت یا دست‌کم مدعی قهرمانی در آسیا بسازید، به خرید بازیکن خارجی به شدت نیاز دارید.

موجودی نیروی انسانی در فوتبال ایران برای ساختن چند تیم قدرتمند که رؤیایی در لیگ قهرمانان آسیا داشته باشند، کافی نیست و بازار نقل و انتقالات پر شده از بازیکنان متوسطی که ادعای ستاره بودن دارند و رقم‌های درخواستی آنها نیز گزاف و بدون توجیه اقتصادی است. در این بزرگ‌نمایی متوسط‌ها، رفتارهای لیدرهای مجازی و رسانه اجاره‌ای بسیار مؤثر است.

در چنین بازاری چندان عجیب نیست که امین قاسمی‌نژاد ۳۵ ساله بتواند استقلال و پرسپولیس را همزمان مشتری خود ببیند، در حالی‌که او تجربه‌های بزرگی در فوتبال ندارد. قاسمی‌نژاد نه بازیکن تیم ملی است، نه شانسی در آینده تیم ملی دارد، نه تجربه بازی در تیم بزرگ را دارد و نه تا امروز مسیر قهرمانی را حتی با یک تیم تجربه کرده است. او را می‌توانیم ستاره برای تیم متوسط بدانیم، بازیکنی که تجربه‌هایی موفق در کلاس پایین فوتبال دارد. خرید قاسمی‌نژاد مثل یک ستاره جوان از لیگ یک است اما ۳۵ سال دارد و ستاره تیم متوسط در لیگ برتر بود و از آینده احتمالی آن ستاره فرضی جوان از لیگ یک هم خبری در سرنوشتش نیست.

در فوتبال ایران اگر چند بازیکن خلاق بیست و چند ساله پیدا می‌کردید، قاسمی‌نژاد احتمالاً باید در پدیده یا تیم‌هایی مثل پیکان به فوتبالش پایان می‌داد اما او در پایان فوتبالش تازه مشتری در حد استقلال و پرسپولیس پیدا کرده. فوتبال او و کوشش او برای درخشیدن بسیار احترام‌برانگیز است اما بحث این متن زاویه دیگری از مثالی به نام قاسمی‌نژاد است.

فوتبال ایران در کشف و پرورش نیروی انسانی ناتوان است. این یک دلیل واضح دارد که همه از آن خبر داریم و هزار بار احتمالاً نوشته‌ایم و گفته‌ایم و به جایی هم نرسیده‌ایم. باشگاه‌های بزرگ ایران نسل نمی‌سازند، باشگاه‌های بزرگ ایران به پای بازیکن ۳۵ ساله میلیاردها حراج می‌کنند اما یک دهم همان پول را حاضر نیستند برای استخدام مربی در تیم‌های پایه، برای سازمان‌دهی تیم‌های پایه و برای فراهم کردن امکانات در تیم‌های پایه هزینه کنند. عجیب اینکه اسم تیم‌های پایه آواره خود را آکادمی گذاشته‌اند که این اسم هیچ نسبتی با فعالیت آنها ندارد.

شاید تنها راه این باشد که فدراسیون فوتبال با قوانینی سخت‌گیرانه باشگاه‌ها را مجبور کند که بخش بزرگی از بودجه بادآورده خود را در تیم‌های پایه هزینه کنند و بر اساس میزان هزینه در تیم‌های پایه، اجازه خرید برای تیم بزرگسال خود داشته باشند اما این قوانین حتی اگر تدوین شوند، همیشه در اجرا لنگ می‌زنند و اثری نمی‌گذارند.