در حسرت «بشار رسن»

به گزارش ایران ورزشی؛ اگر بشار رسن را مبنا بگذاریم، بازیکن خارجی قطعاً به کار پرسپولیس می‌آید، اما آیا همه نفرات خارجی این تیم طی سال‌های اخیر در حد همین هافیک بی‌ادعا ولی تأثیرگذار عراقی ظاهر شده‌اند؟
در گذشته نزدیک سرخ‌های تهرانی برزیلی‌های بنجلی مثل دی‌کارمو و جونیور براندائو را در خدمت داشته‌اند و به کروات‌های کم‌کیفیتی مانند ماریو بودیمیر هم روی آورده‌اند و بهتر است از زوج اوکراینی‌ هم که در سال دوم از زمامداری چهار سال و نیمه برانکو ایوانکوویچ جذب قرمزها شدند، یاد نکنیم زیرا حرف و حدیث‌های زیادی پشت‌سرشان بود. اما تیم فوتبال پرسپولیس در گذشته بسیار دور (دهه 1350) آلن ویتل انگلیسی را داشت که در رقابت بر سر گلزنی حتی از امثال همایون بهزادی، حسین کلانی و صفر ایرانپاک نیز چندان عقب نماند و در دهه‌های 1380 و 1390 نیز پرسپولیس از استخدام خارجی‌هایی مانند گابریل برزیلی که یک هافبک خلاق بود، یا هوار محمد که هموطن رسن و یک هافبک بازی‌ساز و نفوذی بود، بیش از آنکه ضرر ببیند، سود برد و اگر هم این ارتباط‌های کاری به بن‌بست و ویرانی کشیده شد، بیشتر به خاطر مسائل مالی و تأخیر باشگاه در پرداخت دستمزدهای این نفرات خارجی بود که سبب شد به فیفا شکایت ببرند و کار را به بحران بکشانند.
اینک که پرسپولیس از وزارت ورزش به‌خاطر مخالفتش با جذب بازیکن خارجی برای فصل تازه گلایه دارد، بد نیست به یاد بیاوریم که محصول تلاش‌های شتابزده در جذب خارجی‌ها معمولاً رویکرد آمدنشان به تهران مشخص شده که کیفیت لازم را ندارند و چون به همین سبب از آنها چندان استفاده نشده و سپس با آنها قطع همکاری شده، کار به مراجع بین‌المللی کشیده شده و در نهایت آن بازیکنان به‌رغم انجام فقط دو سه بازی نصف و نیمه (و گاهی هم هیچ بازی!) از سرخ‌ها غرامتی را گرفته‌اند که برخی نفرات داخلی با‌وجود یک فصل همراهی تیم نیز مشابه آن را دریافت نداشته‌اند. در نتیجه لازم است یحیی گل‌محمدی و دستیارانش پیش از شکایت بابت باز بودن راه جذب خارجی‌ها به سایر تیم‌ها و بسته بودن همان راه به سوی آنان ابتدا به‌درستی تعمق کنند که چه متاع‌هایی در بازارهای بین‌المللی در دسترس‌شان است و اگر آن متاع‌ها کمی تا قسمتی خوب‌اند، تا چه میزان باید روی‌شان هزینه کرد و صریح‌تر بگوییم چقدر می‌ارزند؟ سابقه خوبی که بشار رسن عراقی از خود به‌جای گذاشت  حسرت نداشتن نفراتی بیشتر در سطح و کلاس وی را در پرسپولیس کنونی بیشتر می‌سازد و همچنین جواب دادن کم و بیش بوژیدار رادوشوویچ دروازه‌بان کروات همیشه نیمکت‌نشین تیم نباید بهانه و دلیلی برای استخدام‌های بدون مطالعه کامل و رویکرد به هر خارجی در دسترس باشد. تجربه و تاریخ به ما می‌گوید بیشتر از 70 درصد از خارجی‌های جذب شده به پرسپولیس و همچنین استقلال در سال‌های اخیر قیمت و جایگاهی بسیار نازل‌تر از چیزی را داشته‌اند که برایشان پرداخت شده و در نتیجه گل‌محمدی در فاصله بیست روز تا دیدار با الهلال عربستان در لیگ قهرمانان آسیا و کمتر از 25 روز تا شروع فصل جدید لیگ برتر ایران فقط باید در صورتی به خارجی‌ها روی بیاورد که از هر جهت به کیفیت کارشان مطمئن باشد.
کی‌روش استنلی که پرسپولیس در هفته‌های اخیر به شکلی بی‌نتیجه درصدد جذب او بوده، به قماش دوم یعنی خارجی‌هایی تعلق دارد که چون چهار سال در لیگ ایران خوب کار کرده، چه در کوتاه زمان و چه در بلندمدت به درد پرسپولیس می‌خورد و می‌تواند همان نقشی را در این تیم ایفا کند که شهریار مغانلو فصل پیش بازی می‌کرد. از قضا چندی پیش که بحث انتقال مغانلو از پرسپولیس به سپاهان مطرح شد، سرخ‌ها اصرار داشتند که کی‌روش استنلی به‌عنوان بخشی از بهای این انتقال و جزئی از پولی که باید به حساب سانتاکلارای پرتغال واریز شود، مسیری مخالف را طی کند و از اصفهان به تهران سفر و پیراهن سرخ را به تن کند اما آن اتفاق به هر دلیل موجه یا غر‌موجهی روی نداد و کی‌روش در جمع سپاهانی‌ها ماند. اینک که جدایی این مهاجم بلندبالای برزیلی از جمع طلایی‌های اصفهانی قطعی شده، پرسپولیس دلایلی بیشتر و زمینه‌هایی مساعدتر را برای جذب وی فراروی خود می‌بیند و بر این اساس نمی‌دانیم که آیا کوشش مجددی در این راه صورت گرفته یا نه و اگر این تلاش انجام شده، چرا ثمر نداده است.
آنچه به‌طور قطع و یقین می‌دانیم، این است که داشتن فقط آل‌کثیر و عبدی برای پست «مهاجم هدف» و حامد پاکدل برای این پست و مهاجم مکمل اندوخته‌ای کامل برای فصلی طولانی و پرسابقه نیست و همان‌طور که پیش‌تر نوشتیم، باید مهاجمان بیشتر و بهتری جذب سرخ‌ها شوند اما اگر قرار است آنها خارجی باشند، یا باید مثل کی‌روش استنلی امتحان پس داده و شناخته شده باشند، یا مانند بشار رسن (که البته هافبک است و نه مهاجم و مدتی است که از ایران رفته) از کیفیتی بالا بهره ببرند تا عایدی‌شان برای تیم بالا باشد و نه ضرر کلان اقتصادی پس از جدایی‌شان از تیم و سپس شکایت‌های همیشگی و متداول‌شان به فیفا و این معادله و توصیه برخاسته از آن به قدری روشن و صریح است که نمی‌دانیم چرا معمولاً رعایت نمی‌شود و اغلب ضررهای هنگفتی را به‌جا می‌گذارد و بیم آن می‌رود که در‌صورت عدم ملاحظه مسائل فوق توسط سران پرسپولیس در آستانه فصل جدید خسران بزرگ تازه‌ای را به‌بار آورد و فقط حسرت از دست دادن بسیار مفت و ساده بشار رسن را بیشتر سازد.