زشت درون زمین، زیبا در اطراف زمین

ایران ورزشی: متن و حاشیه شهرآورد نودوهفتم، هر آنچه در جدال سرخآبی‌ها تماشا کردیم و به دلمان ننشست، به‌طور خلاصه، ماکت کوچکی و البته باکیفیتی از وضعیت کلی فوتبال باشگاهی کشورمان بود؛ فوتبالی که در هفته گذشته آن، در ۸ بازی لیگ برتر ۷ گل و در ۹ بازی لیگ آزادگان نیز تنها ۸ گل به ثمر رسید. این مسابقه، هشتمین مسابقه از ۲۱ دربی برگزار شده اخیر بود که بدون گل به اتمام رسید اما فاجعه فنی شهرآورد ۹۷ فراتر از یک صفر-صفر سرد و بی‌روح بود. بازیکنان استقلال و پرسپولیس در طول ۹۰ دقیقه مبارزه رودررو از یک شوت در چارچوب نیز عاجز بودند. چالش‌های حامد لک و سیدحسین حسینی در شهرآورد عصر شنبه، به مشت‌کردن توپ‌های ارسالی از جناحین ختم می‌شد.

آنچه بیش از بازی محتاطانه سرخآبی‌ها سوهان روح شده ‌بود، مصاحبه‌های فرهاد مجیدی و یحیی گل‌محمدی پس از شهرآورد بود؛ جایی که هر دو سرمربی در کمال تعجب نه‌تنها از کیفیت فنی بازی ابراز رضایت کردند، بلکه اشتباهات داوری را مسئول عدم پیروزی خود دانستند. شاید بتوان به مجیدی بابت نگرفتن خطای پنالتی روی رودی ژستد که می‌توانست از یکی از معدود بخت‌های گلزنی خلق‌شده پسران آبی گل پیروزی‌بخش بسازد، تا قسمتی حق داد اما باقی شکایات دو سرمربی از اشتباهات داوری سر خطاهای کوچک در میانه میدان و کارت‌های زرد، حتی اگر بجا باشد، توجیهی برای بازی ضعیف ارائه‌شده از سوی هر دو تیم نیست.

افول کیفیت فنی دربی اخیر نسبت به ۴ یا ۵ سال گذشته، بازتاب افول ناگریز سرخآبی‌ها بود که خود نشانه‌ای از سقوط آزاد لیگ برتر است. شهرآورد نودوهفتم نه در ترکیب آبی‌پوشان و نه در ترکیب قرمزها چیزی به اسم «ستاره» نداشت. علت هم واضح بود. احمد نوراللهی، مهدی قایدی، حسین کنعانی، شیخ دیاباته، بشار رسن و هروویه میلیچ که چهره‌های شاخص سرخآبی‌ها در دو سال گذشته بودند، طی ۱۲ ماه از فوتبال ایران به مقصد امارات و قطر کوچ ‌کردند و جای خالی آنان با بازیکنان متوسط سال‌های قبل لیگ پر شد که نه به‌واسطه پیشرفت فنی، بلکه با تهی‌ شدن فوتبال ایران از بازیکنان باکیفیت سال‌های گذشته، برچسب «ستاره» روی نام آنان نقش بست.

به‌علاوه، تماشای شهرآورد اخیر، دل ما را برای مربیان خارجی مطرح و جسور سال‌های گذشته فوتبال‌مان نیز تنگ ساخت. چهره‌هایی نظیر استراماچونی و برانکو به خوبی به شاگردانشان آموخته ‌بودند که حساسیت‌های دربی‌ها را کنار بگذارند، برای چیزی کمتر از برد پا به میدان مسابقه نگذارند و فلسفه بازی تیم را فدای نتیجه‌گرایی شهرآورد نسازند. در استقلال و پرسپولیس چنین مربیانی حتی در روز شکست محبوب بودند و با تشویق و بدرقه هوادارانشان میدان را ترک می‌کردند.

در شهرآورد شنبه‌عصر، مستطیل سبز مسابقه گرم‌تر از سکوهای بی‌تماشاگر ورزشگاه آزادی نبودند. تنها اتفاق دلگرم‌کننده این شهرآورد، در اطراف ورزشگاه رخ‌ داد، جایی که تبلیغات محیطی توسط باشگاه استقلال برگزار شد تا آنها بتوانند از این طریق، به درآمد کلانی که استحقاقش را دارند، برسند. کاری که پرسپولیس نیز با تعیین کارگزارش، در دربی برگشت مستحق انجامش خواهد بود. این شهرآورد هرچند از نظر فنی جذابیت لازم را نداشت، می‌تواند نقطه عطفی برای بهره‌وری پایدار و بدون دغدغه سرخآبی‌ها (و در آینده‌ای نزدیک، سایر تیم‌های لیگ برتری) از حق درآمدزایی از تبلیغات محیطی باشد.