نماندن، کلیشه پرسپولیس

ایران ورزشی - نام مرد شماره‌یک ساختمان شیخ‌بهایی، شاید مانند گذشته در اردوگاه سرخ‌ها جذابیتی ندارد.
حاصل تکیه زدن بعضی مدیران بر صندلی مدیریت عامل تیمی که بواسطه گلات قهرمانی لیگ و دو صعود به فینال لیگ قهرمانان در ۵ سال گذشته، بزرگ‌ترین پشتوانه درآمدزایی فوتبال کشور را داراست، جز ورشکستگی مالی و ناتوانی در پرداخت بدهی ارزی و جذب بازیکنان داخلی و خارجی طراز اول نبود.
انتظار می‌رفت استعفای سیدمجید صدری با شرمساری ناشی از حذف پرسپولیس از آسیا توأم باشد، نه ژستی حق‌طلبانه و قهرمانانه. نه در رفتن نابهنگام صدری در آستانه نقل‌وانتقالات زمستانی امیدواری برای هواداران سرخ بود و نه در آمدن رضا درویش که مدیرعاملی سایپا، نقطه درخشان کارنامه وی در دهه‌های گذشته بوده. اما مهم‌تر از این آمدن‌ها و رفتن‌ها، نماندن‌هاست.
طول عمر کوتاه مدیران لایق یا نالایق در ساختمان شیخ‌بهایی، این اجازه را به آنان می‌دهد تا تمام اشتباهات دوران خود را بر گردن مشکلات قبلی باشگاه انداخته و زمان خروج خود، به‌جای برداشتن موانع، به بار مشکلات نیز افزوده باشند.
در چنین مقطع حساسی که مدیریت باشگاه در آن واحد به برنامه کوتاه‌مدت و درازمدت نیاز دارد، کاری که از هواداران بر‌می‌آید این است که تقویت مالی و فنی تیم، تأمین پیش‌نیازهای حرفه‌ای‌سازی باشگاه و سامان‌دهی آکادمی را از مدیریت جدید مکررا مطالبه ‌کنند و صبوری لازم برای انجام وظایف را پیشه ‌کنند، بدون آن که بی‌جهت به وی محبوبیت هدیه دهند.