رسول معتمدی: طلای جهان را با وام بانکی گرفتم

ایران ورزشی -  تنها طلایی وزنه‌برداری ایران در رقابت‌های جهانی 2021 ازبکستان دل پری از بی‌توجهی و کم‌لطفی‌ها پس از بازگشت با مدال طلای جهانی به ایران دارد. رسول معتمدی وزنه‌بردار طلایی ایران در دسته 102 کیلوگرم رقابت‌های جهانی تاشکند، بی‌تردید یکی از ستاره‌های آینده‌دار وزنه‌برداری ایران و شانس مسلم کسب نشان طلا، هم در بازی‌های آسیایی هانگژو و هم در المپیک 2024 پاریس به شمار می‌رود؛ وزنه‌برداری خوش‌تکنیک، باانگیزه و پرقدرت که هر وقت زیر وزنه می‌رود، نحوه وزنه زدنش ناخودآگاه آدم را یاد سهراب مرادی می‌اندازد. معتمدی علاوه بر اینکه همشهری سهراب مرادی است، شباهت‌های بسیاری به قهرمان و رکورددار وزنه‌برداری جهان و المپیک دارد. به همین دلیل می‌توان او را جانشینی شایسته و درجه یک برای مرادی دانست. البته قهرمان طلایی وزنه‌برداری ایران در رقابت‌های جهانی تاشکند معتقد است هنوز خیلی جا دارد تا بشود یکی مثل سهراب. به همین بهانه و باتوجه به درخشش او در فینال لیگ وزنه‌برداری باشگاه‌های کشور سراغش رفتیم تا شرایط روحی و رکوردی‌اش را در مسیر بازی‌های آسیایی از زبان خودش بشنویم.

همه وعده‌هایی که دادند، سرکاری بود

تنها طلایی وزنه‌برداری ایران در رقابت‌های جهانی 2021 تاشکند درخصوص خلف وعده مسئولان و قول‌هایی که به او دادند اما هنوز هیچ یک از آنها عملیاتی نشده، مواردی را مطرح می‌کند: «در مسابقات جهانی ازبکستان خیلی آماده بودم و شرایط روحی و رکوردی خیلی عالی داشتم، به همین دلیل به هیچ مدالی جز طلا فکر نمی‌کردم. به همین دلیل جنگیدم تا هدفی که برای سکوی قهرمانی جهان ترسیم کرده بودم را از دست ندهم. خیلی خوشحالم که شیرین‌ترین خاطره‌ام در آوردگاه جهانی با کسب مدال طلا نقش بست و از این بابت خداوند را شاکرم. انتخابم به‌عنوان بهترین وزنه‌بردار سال ایران و جهان در این دسته وزنی اتفاق بزرگی بود که برای وزنه‌برداری و ورزش ایران خصوصاً ورزش استان اصفهان رقم خورد. ولی وقتی برگشتم اینقدر بی‌مهری و کم‌توجهی از سوی مسئولان اصفهان دیدم که هر آنچه انگیزه و روحیه داشتم، به یأس، ناامیدی و بی‌انگیزگی تبدیل شد. مسئولان استان اصفهان همیشه لطفشان شامل حال قهرمانان ورزشی مخصوصاً وزنه‌برداران بوده است. آنها قبل از مسابقه  با کلی وعده و وعید و قول‌های سرکاری می‌آیند، بعد از مسابقه هم وقتی برمی‌گردیم، کنارمان عکس یادگاری می‌گیرند و می‌روند دنبال کارشان تا مدال بعدی، انگار نه انگار که این همه قول و وعده به ما داده بودند! از همه بدتر سرکار گذاشتن ما زمانی که پیگیر وعده‌ها می‌شویم، است. وقتی با دوستان تماس می‌گیرم که ببینیم وعده‌هایی که دادند را چه زمانی می‌خواهند عملی کنند، می‌رویم در لیست سیاهشان و کلاً پاسخی نمی‌گیریم، زمانی هم که حضوری می‌رویم تا ملاقاتشان کنیم، منشی دفترشان ما را ساعت‌ها پشت در نگه می‌دارد، دست آخر هم با یک عذرخواهی ساده، وقت ملاقات نمی‌دهند! من توان خرید خودرو را ندارم. چون همین‌طور هم کلی بدهکارم. خدا شاهد است، از روی ناچاری با موتورسیکلت در این سرمای زمستان برای آنکه هزینه کمتری بدهم به باشگاه می‌روم. کلی هم جلوی دوست و آشنا خجالت می‌کشم، اما واقعاً چاره‌ای جز این ندارم.»

برای تثبیت قهرمانی یک وزن بالاتر وزنه زدم

پدیده جوان و آینده‌دار تیم ملی وزنه‌برداری و باشگاه ذوب‌آهن اصفهان در خصوص عملکرد خوبی که در فینال لیگ وزنه‌برداری داشت، می‌گوید: «خدا را شکر که موفق شدیم با ذوب‌آهن قهرمان لیگ شویم. این حق ما بود و حقیقتاً از صمیم قلبم خوشحالم که من هم به‌عنوان ورزشکار و عضو کوچکی از این باشگاه توانستم قدمی برای قهرمانی ذوب‌آهن در لیگ وزنه‌برداری برداشته و روسفید از میدان مسابقه بیرون بیایم. چند هفته قبل از مسابقه فینال لیگ به ویروس اُمیکرون مبتلا شدم و خیلی این بیماری اذیتم کرد. طوری که مجبور شدم برای بهبودی چند هفته‌ای را قرنطینه باشم تا دوره درمانی‌ام تکمیل شود. به همین دلیل از نظر رکوردی و کیفی افت ملموسی داشتم که حتی این افت رکوردی در مسابقه فینال لیگ هم مشهود بود. من در فینال به‌خاطر برنامه‌ریزی کادرفنی باشگاه ذوب‌آهن برای اینکه در رقابت میلیمتری برای کسب سکوی قهرمانی قرار داشتیم، یک وزن بالاتر آمدم و به جای وزنه زدن در وزن تخصصی‌ام یعنی دسته 102 کیلوگرم در دسته وزنی 109 کیلوگرم روی تخته رفتم. خب الحمدالله در این وزن هم نهایتاً قهرمان شدم و روی سکوی نخست قرار گرفتم، اما واقعاً توقع رکوردی‌ام از خودم خیلی بیشتر از چیزی بود که در فینال لیگ ثبت شد.»

افتخار می‌کنم کنار سهراب وزنه می‌زنم

ملی‌پوش 102 کیلویی تیم ملی وزنه‌برداری ایران درخصوص رقابتش با سهراب مرادی و ستاره‌های بی‌شمار این دسته وزنی برای پوشیدن دوبنده تیم ملی در بازی‌های آسیایی معتقد است: «سهراب مرادی الگوی ورزشی من بوده و هست.
او قهرمان بزرگ و دوست‌داشتنی است. آنقدر افتخارات سهراب زیاد و ارزشمند است که نمی‌شود با چیز دیگری مقایسه‌اش کرد. اما من هم سعی کردم مثل سهراب مسیر پیش رویم را حرفه‌ای و درست انتخاب کنم. الان هم خیلی خوشحالم که در دنیای وزنه‌برداری به حدی رسیدم که می‌توانم کنار بزرگان و قهرمانان نامی مثل سهراب برای ایستادن روی سکوهای جهانی تلاش و تمرین کنم.
قطعاً در وزنی که حضور دارم، رقابت برای بازی‌های آسیایی سنگین و سخت است. تمام تلاش و فکر و ذهنم این است که با نهایت قدرت و انگیزه بالا برای رسیدن به دوبنده تیم ملی در هانگژو تمرین کنم. حالا اگر حضور در بازی‌های آسیایی قسمتم شد، چه بهتر، سعی می‌کنم نماینده‌ای شایسته برای ورزش ایران باشم.
اگر هم نشد، برای هر عزیزی که در بازی‌های آسیایی عضو تیم ملی وزنه‌برداری ایران باشد با تمام وجودم آرزوی موفقیت می‌کنم.»

هنوز دارم اقساط وام بانکی را پرداخت می‌کنم!

معتمدی در مورد برنامه‌ریزی‌اش برای حضور در بازی‌های آسیایی 2021 و موانع زیادی که سر راهش قرار دارد، می‌گوید: «یک سؤالی که مدت‌ها است بعد از این وضعیت اسفبار ذهنم را درگیر خودش کرده، این است که من با این همه خلف وعده و بی‌معرفتی که دیدم، وقتی حمایت نمی‌شوم، جایی استخدام نیستم و درآمدی برای تأمین هزینه‌های سنگین زندگی‌ام ندارم با چه روحیه و انگیزه‌ای باید دوباره خودم را برای کسب مدال در بازی‌های آسیایی هانگژو و میادین مهم و معتبر آینده آماده کنم؟ شاید باورتان نشود، اما قبل از مسابقات جهانی آسیایی سال گذشته چون هیچ پشتوانه مالی و درآمدی نداشتم، برای اینکه بتوانم روی سکوی قهرمانی بایستم، به واسطه یکی از دوستانم معرفی شدم به یکی از بانک‌ها و وام بانکی گرفتم تا بتوانم قهرمان جهان و قاره آسیا شوم! هنوز هم دارم اقساط وامی را که از بانک گرفتم با زحمت و مشقت فراوان بازپرداخت می‌کنم. واقعاً کجای دنیا را می‌توانید پیدا کنید که یک قهرمان با گرید و رتبه مدالی که من دارم، نه ممر درآمدی برای پرکردن چاله چوله‌های زندگی‌اش داشته باشد، نه جایی استخدام باشد و نه از سمت و سویی حمایت مالی شود؟ بعد هم زمان مسابقه که می‌رسد همه در قامت مدعی از او با این همه موانع جورواجور که سر راهش قرار دارد توقع بهترین و باکیفیت‌ترین مدال را داشته باشند. با این همه گرفتاری‌ها و دغدغه‌های فراوان ذهنی که دارم، بازهم چون عاشق مسیری هستم که انتخاب کردم، راهم را پرقدرت پیش می‌برم به امید روزی که یکی پیدا شود و حامی قهرمانانی باشد که پرچم ایران را در دنیا به اهتزاز درمی‌آورند. همیشه گفتم مدال یک تکه فلز بی‌ارزش است که محبت و شادی و غروری که در دل مردم بعد از جشن قهرمانی‌ ایجاد می‌شود، به آن مدال و صاحب مدال عزت، ارزش و اعتبار می‌بخشد. به همین دلیل و به‌خاطر شادی دل هموطنانم هم که شده من این مسیر پر فراز و نشیب را با قدرت ادامه می‌دهم تا ببینیم چه زمانی مسئولان به خودشان می‌آیند و قهرمانان این سرزمین را آن‌طور که شایسته حمایت هستند حمایت می‌کنند. اگر من رسول معتمدی الان از بی‌مهری‌ و کم‌توجهی که شده گلایه می‌کنم، به‌خاطر فشارهای زیادی است که از نظر اقتصادی و زندگی روی دوشم سنگینی می‌کند. شما کجا و در چه عرصه‌ای مثل عرصه بین‌المللی ورزش می‌توانید پرچم کشورتان را بالاتر از پرچم سایر کشورها به اهتزار درآورید؟ این افتخار بزرگ واقعاً چقدر برای مسئولان ورزش کشور ارزشمند است؟ ما هم توقع‌مان از عزیزان مسئول همین است، هرچقدر عزت و اعتلای پرچم این کشور در دنیا ارزشمند است، همان قدر از قهرمانان ورزش کشور حمایت شود تا ما بتوانیم بدون دغدغه همیشه در میادین مهم ورزشی نماینده‌های شایسته‌ای برای ایران عزیز باشیم.»