نامدیرانی که ویرانه می‌سازند

به گزارش ایران ورزشی؛ سوءمدیریت بی‌تردید مهم‌ترین معضل فوتبال و در اشل کلی‌تر ورزش ایران است. ورزش دولتی که در 4 دهه اخیر در تیول قدرت حاکمیت قرار داشته و همین سبب شده تا مدیرانش جملگی غریبه‌هایی باشند که از ساختار دولتی به ورزش تحمیل می‌شوند و همین سبب شده تا این غریبه‌ها در ساختاری که با آن غریبه‌اند، فجایعی را رقم بزنند که ورزش را به قهقرا می‌برد. مدیرانی که تنها مدیران هزینه هستند و از مدیریت تنها هزینه‌کرد و البته تصمیمات اشتباهی را آموخته‌اند و به پشتوانه خزانه دولتی می‌آیند، چند صباحی در ورزش بیتوته می‌کنند و پس از بر جای گذاشتن یک ویرانه ورزش را ترک کرده و دنبال کار خود می‌روند. آنها که آثار مخرب تصمیمات و هزینه‌کردهای بیهوده و اشتباهی –‌اگر با خوشبینی نام آن را اشتباه بگذاریم و نخواهیم آن را عامدانه بدانیم‌– تا مدت‌ها گریبان ورزش را رها نمی‌کند.
اتفاقی که در تمامی این سال‌ها بویژه 3 دهه اخیر که فوتبال مورد توجه دولتمردان قرار گرفت و پول به ورزش سرازیر شد، رخ داده و تبعات آن روز به روز بیشتر می‌شود. اتفاقی که در تمام طول این سال‌ها در بدنه ورزش و به‌طور مشخص باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال رخ داده مصداق عینی این انگاره است. دو تیمی که در باتلاق بدهی‌ها تا خرخره فرو رفته‌اند و دست و پا می‌زنند و این ثمره همین مدیریت دولتی و نگاه مستأجری مدیران این دو باشگاه است. کوه بدهی‌های ریز و درشتی که با تردستی مدیران سال به سال به ارتفاع آن افزوده می‌شود. آنها که آجر روی آجر نمی‌گذارند و در عوض به ارتفاع کوه مرتفع بدهی‌ها اضافه می‌کنند. دو باشگاه ورشکسته و بدهکار ثمره همین سلوک مدیریتی است. کنایه‌آمیز اینکه این سلوک به اندازه‌ای در فوتبال و ورزش جا افتاده که حتی چهره‌ها و مدیران ورزشی نیز به آن اقتدا می‌کنند و همین دکترین را اجرا می‌کنند. مدیریت محمدحسن انصاری‌فرد کاپیتان پرسپولیس و تیم ملی در باشگاه متبوعش و یا مدیریت بهرام افشارزاده ژیمناست سال‌های دور تیم ملی و مدیر 40 ساله ورزش ایران از فدراسیون ژیمناستیک و وزنه‌برداری گرفته تا کمیته ملی المپیک در استقلال، این انگاره را ثابت می‌کند. مدیرانی ورزشی که از غریبه‌های سیاسی و دولتی حاضر در ورزش عملکرد به مراتب تاریک‌تری ارائه داده‌اند و آثار حضور آنها مخرب‌تر بود.
مدیرانی که می‌آیند، با خاصه خرجی و پول پاشی چهره می‌شوند و پرونده روی پرونده می‌گذارند و می‌روند؛ بدون آنکه به هیچ‌کسی پاسخگو باشند. انصاری‌فرد که دستاوردش قراردادهای عجیب با رادو، استوکس، اوساگونا و البته رفتار عجیب‌تر با کالدرون بود و پرسپولیس را با این بدهی‌های حیرت‌انگیز ترک کرد و به خاک سیاه نشاند؛ احمد مددی که قراردادی یکسویه با استراماچونی امضا کرد و بعد از او احمد سعادتمند با رفتاری عجیب‌تر او را فراری داد و یا مهدی تاج که ننگین‌ترین قرارداد تاریخ ورزش را با شیادی چون ویلموتس امضا کرد، نتیجه همین مانیفست هستند. ورزش با این نامدیران بی‌تعهد هیچ‌وقت رستگار نمی‌شود.