هیجان گمشده در فوتبال ما

به گزارش ایران ورزشی؛ میلان بعد از 11 فصل قهرمان شد. سیتی در حالی که تا دقیقه 76 با نتیجه 2 بر صفر از استون ویلا عقب بود 3 گل زد و در حضور تماشاگران خودی جشن قهرمانی گرفت....
این شور و انرژی در همه لیگ‌ها و جام‌های اروپایی اتفاق افتاد. رقابت شانه به شانه دو غول فوتبال اروپا در لیگ برتر انگلیس، آدرنالین خالص به رگ هواداران فوتبال ریخت و همه غرق در لذت شدند. اگرچه هجوم هواداران سیتی به زمین فوتبال (که در حال تبدیل شدن به سنتی ترسناک است) کمی فوتبالدوستان را نگران کرد؛ اما همه در تحلیل این رویداد، رضایت داشتند و هیجان هواداران را مثبت ارزیابی کردند.
این همه احساس ناب آن هم در پراضطراب‌ترین روزهای فوتبال باشگاهی در اروپا حسرت برانگیز است. وقتی این حجم از حس آن هم در کشاکش برتری‌جویی و غم و شادی از دست رفتن یا کسب جام را دیدیم به خود گفتیم پس چرا ما عاری از این هیجانیم؟
تعریف ما از فوتبال چقدر نادرست است که نمی‌توانیم از فوتبال لذت ببریم؟ چرا میادین فوتبال ما به محلی برای سنگ‌پرانی و دعوا و درگیری تبدیل می‌شود ولی آنها از فوتبال برای لذت بردن استفاده می‌کنند؟
ما فوتبال را از کدام زاویه می‌بینیم که تا این حد از آنها دوریم؟ آنها که فوتبال را فقط در خدمت خود می‌خواهند، اجازه می‌دهند اتوبوس تیم‌ها مورد حمله قرار بگیرد، بازیکنان در زمین، سیبل سنگ و اجسام باشند و کانال‌های هواداری به محلی برای توهین تبدیل شود. این‌گونه فوتبال برای ما فقط مایه عذاب و تشویش است. اما در اروپا همه خود را بدهکار فوتبال می‌دانند و وقتی پای فوتبال وسط باشد همه خود را کنار می‌کشند تا آسیبی به فوتبال وارد نشود. این‌گونه است که همه به اقتدار فوتبال کمک می‌کنند تا فوتبال وسیله‌ای برای لذت شود. لذتی که اجازه نمی‌دهد حتی در صورت شکست، سنگ به‌صورت بازیکن حریف بزنی. نه مدیران چنین اجازه‌ای می‌دهند نه اعضای کادر فنی. آنها فوتبال را برای فوتبال می‌خواهند نه برای خود؛ در حالی که اینجا فوتبال فقط وسیله‌ای برای شهرت و ثروت آدم‌هاست. این آدم‌ها وقتی پای منافع‌شان وسط باشد، خیلی راحت فوتبال را در همان میدان سبز، قربانی می‌کنند و دقیقاً همین نکته، دلیل تفاوت فوتبال ما و آنهاست. کاش فدراسیون صاحب داشت تا یکی به این نکته می‌پرداخت.