کنایه‌هایی که تمام نمی‌شود

ایران ورزشی - مجمع عمومی فدراسیون بوکس دیروز برگزار شد. اگر از ماجراهای حاشیه‌ای بیرون مجمع و اعتراض گسترده باشگاهداران و پیشکسوتان بوکس بی‌تفاوت بگذریم (که البته بسیار قابل تأمل بود)، دو نکته جدی در جریان مجمع دیده شد.
فضل‌الله باقرزاده نایب رئیس کمیته ملی المپیک در پایان جلسه گفت: «از فضای مجمع لذت بردم که انتقاد وجود داشت اما توهینی در کار نبود.»
حسین ثوری رئیس فدراسیون بوکس هم گفت: «بدون هماهنگی امکانات ما را به فدراسیون دیگری دادند که جفای بزرگی در حق ما بود. قرار نیست هر کسی صدایش را بلند کرد به خواسته‌های خود برسد. ما تنها فدراسیون المپیکی هستیم که جایی برای اسکان و خدمات اردویی نداریم!»
این دو عبارت، هر دو حمله‌ای مستقیم به اتفاقات زشت چند روز اخیر در وزارت ورزش و مجمع فدراسیون کشتی بود. اشاره به فریادهای رئیس فدراسیون کشتی در طبقات وزارت ورزش که همه را مکدر کرد تا مجموعه‌ای از ناهنجاری‌ها در آن دیده و شنیده شود؛ از عباراتی که رئیس فدراسیون کشتی در گفت‌و‌گوی تلفنی در مورد معاون وزیر ورزش گفت تا عباراتی که مستقیم به خود او نسبت داد.
آنچه اکنون بر کسی پوشیده نیست، رفتارهای رئیس فدراسیون کشتی است؛ اما مدیران ورزش کشور واهمه دارند این رفتار به سنت و قانون تبدیل شود که اگر اینگونه شود همان رئیس فدراسیون کشتی نباید مطمئن باشد که کشتی‌گیرش محترمانه با او رفتار کند.
کنایه‌هایی که این روزها در صفحات افراد در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی دیده می‌شود و مصاحبه‌هایی که مدیران ورزش با رسانه‌ها انجام می‌دهند همه نشان از نگرانی دارد. نگرانی از آینده‌ای که هیچ دیوار حرمتی وجود نداشته باشد و هر جوانی در ورزش به خود اجازه دهد در برابر بزرگتر فریاد بزند، به او توهین کند و با افتخار، به طرف مکالمه‌اش گزارش دهد که مأموریتش برای شکستن حرمت بزرگتر را کامل اجرا کرده است. نگرانی از آینده‌ای که هیچ تضمینی به هیچ ورزشکار و مدیری نمی‌دهد تا همه زیر تیغ بی‌حرمتی قرار گیرند. ورزش ما پر از نگرانی و اضطراب شده و در بلوای توهین‌ها و حرمت‌شکنی‌ها، مدیران مقتدر ورزش به سفر خارجه رفته‌اند؛ گویی همه چیز در این ورزش روی ریل قانون، احترام، برنامه و نظم حرکت می‌کند.